رازدونه بیست و ششم (یه عالمه حرف)

زندگیم نفسم یه عالمه حرف دارم واست بگم ،نمی دونم از کجا و چی بگم

رازدونه قبلی رو که می نوشتم 28 اسفند بود و کلی فکر و خیال برای شروع سال توی سرم می پروروندم ، یکیش هم این بود که زود به زود وبلاگت رو آپ کنم . امروز ساعات اولیه ی آخرین روزه نورزوه امساله ، احتمالا اکثر خانواده ها واسه بدر کردن این روز برنامه ریزی کردن و آماده شدن و خوابیدن ، اما اینکه میگن چی فکر میکردیم و چی شد ، ماجرای ما بود با اولین نوروز کامل دختر بهاریمون ، که بقول بابا ، یه نوروز تاریخی شد ، از اون نوروز هایی که برای به پایان رسیدنش روزها رو می شمردیم و واسه ی این آخرین روزش هم تنها برنامه ریزی مون پیگیری کارهای نهایی انتقال بیمارمون از بیمارستان اهواز به بیمارستان تهران بود .

خوب می تونیم جنبه های مثبتی رو هم تو همین اولین نورزوت پیدا کنیم:

1- کارها همیشه هم بر وفق مراد آدم پیش نمی ره ، پس باید همیشه وسیع النظر باشی و متحمل هر حالت.

2- فداکاری رو هم یاد گرفتیم ،

بنی آدم اعضای یک پیکرند

ما برای کمک به یکی از این اعضاء ،شادی ها و تفریحاتمون رو تا حد زیادی فدا کردیم.

در هر حال نوروز 91 هم داره به پایان می رسه ، نوروزی که یه جورایی اولین نوروز شما بود و نوروزی که در روزهای وسطیش دختر ناز و مهربون و صبور و فداکارمون یکساله شد .

همان طور که اشاره کردم به خاطر بستری بودن پسر عمه من تو بیمارستان و حضور داداش و زن داداش بیمار در منزل ما از 28 اسفند تا الان ، تمام برنامه های نوروزی ما تغییر کرد ،البته برنامه آن چنانی هم نداشتیم ، مسئله مهم خستگی بود ، خیلی خسته شدیم ، از اینکه فضای زندگیمون تغییر کرده بود ، واسه خودمون نبودیم ، و از اون بدتر خیلی کمتر از همیشه واسه تو بودم و این از همه بیشتر من و تو رو خسته کرد ، تو  به خاطر شلوغی و به هم ریختن برنامه های خوابت حسابی کلافه و بهانه گیر شده بودی ، به هر حال با تمام خستگی هاش داره تموم میشه ، الهی شکر که حال بیمارمون بهتره و خطر بزرگی از سر خودش و خانوادش گذشت و خدا رو شکر که خانواده ما تونست خدمتی بکنه.

امیدوارم باقی سال برای ما و همه سالی پر از شادی و سلامتی باشه.